در اصطلاح عرفانى، قلب لطيفه‌اى است ربانى كه به قلب جسمانى صنوبرى شكل كه در طرف چپ سينه است، تعلّق دارد، اين لطيفه عبارت است از حقيقت انسان كه حكيم آن را نفس ناطقه مى‌نامد، و روح، باطن آن است و نفس حيوانى مَركَب آن، همين قلب است كه ادراك و علم دارد، و مخاطب و معاتب است و هر كجا در قرآن و سنت از قلب نام برده شده، به همين معنا است.
آنچه در اين عنوان مورد تحقيق قرار گرفته، همين مفهوم است و معناى عضو صنوبرى مورد نظر نيست. در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آنها واژه‌هاى «قلب»، «فؤاد»، «صدر» و مشتقّات آنها و بعضى آيات مورد استفاده قرار گرفته است.
